به نقل از «ایرنا»

بازیهای کودکانه زیر سایه کرونا

تاریخ انتشار: ۱۷ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۵۸۶۳۶۶

کودکی دوران کسب تجربه و بازی است اما در روزهای سرد کرونایی زمانی که خطر ویروس همه افراد را مجبور به قرنطینه خانگی کرده است کودکان نوپا و حتی بزرگتر در خانه های آپارتمانی چندان جایی برای کسب تجربه و بازی و سرگرمی ندارند.

این کودکان خلاق و کنجکاو که به برکت وجود این ویروس منحوس حتی از رفتن به خانه اقوام محروم هستند و کودک هم سن و سالی در اطراف خود نمی بینند، گاه رفتارشان  به دلیل در خانه ماندن چنان غیر قابل تحمل می شود که خود و اطرافیان را آزار می‌دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

زمان کودکان با بازی در پارکها، کوچه و مهدهای کودک و یا با بچه های همسایه در خانه سپری می‌شد و علاوه بر رشد خلاقیتهایشان ساعاتی سرگرم و انرژی آنها تخلیه می شد اما در یکسال اخیر کرونا کودکان را از بسیاری بازیها و سرگرمیها محروم کرده و نگاه به تلویزیون و بازی با اسباب بازی‌ برای آنها تکراری شده است.

با نگاه به کودکان ۳و چهارساله به خوبی درمی یابی این کودکان به نوعی بازی با کودک همسن خود و یا بازی گروهی را  بلد  نبوده  که نتیجه همان قرنطینه در دوران کرونا است.

بازی مهمترین شکل فعالیت کودک و مناسب ترین راه برای بروز رشد استعداد و خلاقیت او به شمار می رود و  درکودک تحول به وجود می آوردو نقش مهمی در پرورش، رشد و خلاقیت کودک دارد اما محخروم ماندن کودک از بازی خارج از چهارچوب خانه می تواند آسیبهایی جدی بر روح و روان کودک وارد نماید که مهمترین آن پرخاشگری خواهد بود.

کودک امروز که در خانه های آپارتمانی محصور است دوست دارد ساعتی زیر نورخورشید در پارک ها بدود و بازی کند و با کوشش و فعالیت خود جوانه های خلاقیت،  خود باوری، اعتماد به نفس ، ابداع و تفکر در او رشد کنداما حصار خانه اگرچه امن ترین و دوست داشتنی ترین مکان برای کودک است در درازمدت برای کودک خسته کننده شده و او را عصبی می کند تا جایی که حتی بر تغذیه و سلامت او اثرمی گذارد.

به اعتقاد روانشناسان بازی موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت در کودکان می شود و بازی، در واقع، ماکت و بدل زندگی واقعی است در مقیاس کوچک است.

 یک روانشناس بروجردی گفت: بازی،  فعالیت جسمی یا ذهنی هدفدار است که به صورت فردی یا گروهی، انجام می شود و موجبات شادی و یا گاهی احساس شکست و نیز برآورده شدن نیازهای کودک و یا ناکامی او را فراهم می آوردو  صفات بارز کودکان از طریق بازی، مشخص می شود.

الهام صارمی افزود: کودکان در بازی بسیاری از ویژگیهای اخلاقی و رفتاری خود را از جمله تمایل به فرمان دادن یا فرمان بردن، گوشه گیربودن یا رفتارهای تهاجمی  یا  احساسات دوستانه یا خصمانه را از خود بروز می دهند و در بازی به دنبال امیال و آرزوهای خودهستند.

وی تاکید کرد:  هر نوع بازی چه بازی های پرتحرک و چه بازی های فکری- بهترین فعالیت طبیعی برای هر کودک است و  در جریان بازی، نیروهای روحی و جسمی کودک؛ یعنی دقت، حافظه، تخیل، نظم و ترتیب، چالاکی، مهارت، قدرت جسمانی رشد می یابند .

 صارمی افزود:  کودک با بازی کردن، موقعیتی را به دست می آورد تا احساسات و مشکلات خود را عرضه کند و به عبارت دیگر، ابراز وجود نماید اما در دوران کرونا  بسیاری از  عواطف و احساسات و خلاقیتهای کودکان در سایه بازی های تک نفره و تنها مغفول مانده و  پدران و مادران به دلیل فشارهای ناشی ازکرونا حوصله چندانی به بازی و توجه  در مراحل مختلف بازی، کودکان ندارند.

 وی اظهار داشت: والدین به یاد داشته باشند که باید به کودک امکاناتی بدهند که آزادانه و مبتکرانه فعالیت نماید تا استعدادهای نهفته اش به درستی شکوفا گردد. تنها در این صورت است که بازی می تواند باعث انگیزش، نشاط، فعالیت، ابتکار و خلاقیت در کودکان شود. . 

الهه صارمی افزود: کودکان از بدو تولد تا دو سالگی به طور مستقل بازی می کنند و این نوع بازی را بسیار دوست دارند و  رفتار تماشاگر/ او که  نوعی  بازیست  از حدود ۲ سالگی شروع می شود و می تواند تا مدتها ادامه یابد. در اینجا کودک بازی سایر کودکان را بدون مشارکت، تماشا می کند. این راهی برای مشاهده رویدادها و یادگیری از طریق مشاهده است.

وی گفت: بعد از بازی تماشاگر ،بازی  موازی از دو سالگی آغاز و تا مدتی طول می کشد. در این نوع بازی، دو یا چند کودک بدون اینکه با یکدیگر بازی کنند، در یک اتاق و در کنار هم مشغول بازی می شود. اگرچه بازی به تنهایی انجام می شود و به صورت گروهی نیست اما کودکان در واقع آینه یکدیگرند و در رفتارهایشان از هم تقلید می کنند.

صارمی افزود:  کودکان از سنین ۳ الی ۴ سال بازی مشارکتی را تجربه می کنندو برای رسیدن به یک هدف تلاش می کنند. در این نوع بازی کودکان با یکدیگر سخن می گویند و اجتماعی می شوند اما هر یک از آنها کار مربوط به خود را انجام می دهند. به این ترتیب دوست یابی و حفظ روابط دوستانه را  می آموزند.

وی با اشاره به اصل دیگری دربازی باعنوان بازی تعاونی گفت: دراین نوع بازی عموماً خردسالان چهار ساله و بیشتر مشارکت دارند و در واقع مجموعه ای آموخته های پیشین کودک است.  کودکان در این بازی می آموزند که اسباب بازی های خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند و پایبند به قواعد بازی سازمان یافته باشند. در این مرحله کودکان دوستان واقعی پیدا می کنند و در سنین پیش از دبستان یا مهد کودک از بازی واقعا لذت می برند.

این روانشناس بروجردی تاکیدکرد:  درک نقش بازی در رشد و آموزش کودکان می تواند موجب نشاط، فعالیت، انگیزش، ابتکار و خلاقیت در کودکان شود.

مسوول مرکز  کانون پرورس فکری کودکان و نوجوانان بروجرد گفت: بازی، در رشد عاطفی، اجتماعی، ذهنی، و مراحل پیشرفت بازی درکودکان نقش مثبتی ایفا می‌کند و نیاز به تعامل، یادگیری، برتری جویی و بروز احساسات و عواطف، ترس و تردیدها و برونگری را در کودک ارتقاء می‌دهد.
فاطمه عمادی پور با اشاره به عضویت چهار هزار نفر از کودکان و نوجوانان بروجرد در این کانون افزود: بازی، رشد اجتماعی کودکان را تسریع می کند و موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت، همکاری، همدلی و مشارکت و ارتباط کودک با محیط بیرون، می‌گردد.

وی افزود: کودک دربازی  شکست و پیروزی را در حد خود بطور واقعی تجربه می کند و به دلیل تحرک و جنب و جوش در   رشد جسمی کودک موثر بوده و باعث هماهنگی دستگاه‌ها و اعضای بدن و تقویت حواس کودک و توانمندی فکری و بدنی او می‌شود.
وی اظهار داشت: هرساله کودکان فراوانی از فعالیتهای کانون در جهت رشد ذخنی جسمی و اجتماعی بهره می بردند اما کرونا و قرنطینه خانگی موجب شده تا این قشر از بسیاری حداقل های بازی محروم شوند.

وی از والدین خواست بازیهای فکری را به کودکان آمو زش دهند زیرا در نقش مهمی در رشد جسمی و فکری ، زبان و رشد هوشی و تفکر کودک دارد و باید در دوران کرونا با استفاده از ابزارهای مورد نظر، اسباب‌بازی، داستان، فیلم، کارتون، عکس به ارتقاء رشد فکری او کمک کنند .
یک کارشناس امورتربیتی آموزش و پرورش بروجرد گفت: با بررسی مراحل رشد کودک می‌توان متناسب با سن کودک بازی‌هایی برای آنها طراحی کرد که با اجرای آن، کودکان از توانایی‌های مناسبی برخوردار ‌شوند.

  محمد کاوند افزود: اثرات روحی و روانی کرونا در دوران پساکرونا بیشتر بروز می کند و اکنون به دلیل تعطیلی مدارس،باشگاههای ورزشی،مهدهای کودک همه کودکان حتبیی نوجوانان و جوانان با فشارهی مضاعف ناشی از خانه نشینی مواجه هستند.

وی تاکید کرد: بازی هایی که با فعالیت توأم هستند در جهت تکامل و رشد عضلانی کودک و ورزش دادن قسمت های مختلف بدن، مانند توپ بازی از اهمیت و ارزش زیادی برخوردارند و علاوه بر تخلیه  انرژی اضافی کودک ، عضلات و استخوان های او را تقویت می کند.

وی ادامه داد: امروزه حتی آموزش های درسی را از طریق بازی به کودکان می آموزند. به عبارتی، در کنار آموزش های مستقیم، کودک از طریق بازی با انواع مختلف اسباب بازی، موفق به آموزش و شناخت رنگ ها، شکل ها، اندازه ها، اجناس و اشیا ء و اهمیت آنها می شود.

کاوند افزود: والدین باید در دوران کرونا بیش ازهرزمان دیگر  به بازی بچه ها اهمیت دهند و توجه داشته باشند که  تمام زندگی کودک در بازی شکل واقعی به خود می پذیرد و  کودک از طریق بازی مهارت های شخصی، اجتماعی، اقتصادی را کسب و تجربه می نماید.

برچسب‌ها بروجرد کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان فاصله گذاری اجتماعی لرستان پروندهٔ خبری مدیریت استانی کرونا

منبع: ایرنا

کلیدواژه: بروجرد کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان فاصله گذاری اجتماعی بروجرد کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان فاصله گذاری اجتماعی لرستان اخبار کنکور دوران کرونا طریق بازی نوع بازی اسباب بازی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۵۸۶۳۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

راهکارهای جایگزین تنبیه بدنی در کودکان

یک روانشناس در مورد تنبیه کودک گفت: شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

به گزارش ایسنا، سحر پهلوان‌نشان روانشناس کودک و نوجوان در گفت‌وگو با ایسنا با بیان تعریف تنبیه از دیدگاه روانشناسی گفت: در روانشناسی کودکان و نوجوانان، تنبیه را به عنوان یکی از شیوه‌های رایجی که ذیل رفتار درمانی به شمار می‌آید در نظر می‌گیرند، شیوه‌ای که برای آموزش برخی از مفاهیم یا اجتناب از انجام برخی از موارد، توسط خانواده‌ها یا افرادی که در حوزه آموزش، تعلیم و تربیت هستند می‌تواند اعمال شود.

شکل‌های مختلفی از تنبیه وجود دارد

این روانشناس در ادامه با بیان اینکه کلمه تنبیه در نظر عوام، همان تنبیه فیزیکی و بدنی است، گفت: ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد. در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی‌دهیم. بنابراین شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

از تنبیه بدنی در موارد خاصی استفاده می‌شود

پهلوان نشان تأکید کرد: تنبیه‌ها اگر بخواهند مؤثر باشند نباید جسمی و فیزیکی باشند مگر در مواقعی که یک آسیب جدی متوجه کودک می‌شود یا کودک ناخواسته آسیب جانی که به فرد دیگر یا به اموال و دارایی دیگران وارد می‌کند. مثلاً  آتش‌افروزی‌هایی که برخی کودکان انجام می‌دهند یا بازی‌های خطرناکی که می‌تواند حتی منجر به مرگ کودک یا فرد همسال او شود. یا برای بچه‌هایی که سابقه مشکلات رفتاری مانند اوتیسم و کم‌توانی ذهنی‌ دارند، چون قوه ادراک آنان از لحاظ شناختی رشد پیدا نکرده است. در برخی مواقع از تنبیه‌های فیزیکی هم استفاده می‌شود. ولی در مواردی غیر از این، بیشتر توصیه می‌شود که از شیوه تنبیه‌های غیر جسمی مثل تقویت منفی، محروم‌سازی، تقویت‌های مثبت و .. استفاده شود.

ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد.در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی دهیم. محرومیت سازی، تنبیه‌های غیرکلامی مانند سکوت یا پاسخ ندادن پدر یا مادر در موقعیت‌های مدنظر آنها، شیوه های دیگری از تنبیه غیر جسمی هستند.

عوامل تأثیرگذار بر تنبیه کودکان

این روانشناس ادامه داد: برای آموزش مفاهیم خاص مانند نظم نخست باید منظور خود از نظم را برای کودک مشخص کنیم. به کودک نشان دهیم رعایت نظم می‌تواند پیامدهای مثبت به همراه داشته باشد و عدم رعایت  آن می‌تواند به تنبیه‌های مانند محرومیت از امتیاز خاص منجر شود.‌

وی افزود: نکته دوم درباره مؤثر بودن تنبیه‌ها این است که باید متناسب با کاری که کودک انجام داده یا نداده، تنبیه انجام شود. مثلاً اگر کودک درس خود را نخواند ما نمی‌توانیم به او بگوییم که خوب من به تو قول داده بودم که آخر هفته تو را به شهربازی ببرم و الان نمی‌برم. قول‌هایی که به کودک داده می‌شود اساساً باید اجرا شوند. در واقع در حال حاضر عدم اجرای این قول یک بی‌اعتمادی را در کودک ایجاد می‌کند. بنابراین تنبیه یا محرومیت مد نظر باید حول‌ محور همان موضوع و یا در فاصله‌ی نزدیک به آن موقعیت و نه در روزهای آینده باشد.

پهلوان نشان خاطرنشان کرد: شدت تنبیه‌ها باید متناسب با سن کودک در نظر گرفته شود مثلاً زمانی باید صحبت از محروم‌سازی شود که کودک کار اشتباهی را انجام داده است. این زمان بندی باید براساس سن کودک باشد یعنی اگر کودک 3 ساله است حدوداً بین 3 تا 6 دقیقه بعد از انجام کار خطا، تنبیه مناسب صورت گیرد.

این روانشناس گفت: توصیه ما این است که والدین بیشتر بر روی رفتارهای مثبت کودک تمرکز کنند که بتواند برای کودک تشویق به همراه داشته باشد. از این رو وقتی کودک خطایی انجام می دهد و در لحظه مورد تنبیه قرار می‌گیرد باید کوچک‌ترین اتفاق مثبت را هم مورد تشویق قرار داد. این تشویق‌ها می‌تواند تصدیق کلامی، تشویق اجتماعی و نظام اقتصاد ژتونی(پاداش دادن به کودک درقبال رفتارهای مطلوب) باشد. تا کودک برای انجام رفتارهای درست، انگیزه بیشتری پیدا کند. با این شیوه اگر کودک برای جبران اشتباه تلاشی انجام دهد. با استفاده از اقتصاد ژتونی می‌تواند یک تعدادی از آن مجازات و یا تنبیه‌هایی که برای او در نظر گرفته‌شده، را کاهش داد.

تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان‌

این روانشناسی درباره‌ تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان گفت: تأثیرات آن را از منظر گوناگون می‌توان بررسی کرد. این که کودک در چه بازه سنی قرار داشته باشد، یا جنس کودک چی باشد، یا کدام یک از والدین در چه موقعیت مکانی و زمانی این تنبیه را انجام داده باشند، متفاوت است. در قسمت اول یکی از تبعات این گونه از تنبیهات احساس شرم و نقص را در کودک به همراه می‌آورد که ممکن است نسبت به آن فرد تنبیه‌کننده پدر، مادر، مربی یا هر فرد دیگری، احساس ناکامی ایجاد شود که متعاقب آن می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را در ادامه برای کودک ایجاد کند.

 پهلوان‌نشان ادامه داد: یکی دیگر از واکنش‌های که کودک در مقابل تنبیه بدنی می‌تواند انجام می‌دهد پرداختن به کارهایی است که والدین به آن حساس هستند. به این روش معمولا کودکان والدین خود را کنترل می‌کنند.

وی معتقد است: در فضای یادگیری مشاهده‌ای هم کودک یاد می‌گیرد که این یک شیوه‌ای است که خانواده می‌تواند  به وسیله آن به اهدافش برسد. بنابراین او هم در ارتباط با همسالان هم‌جنس یا غیر هم‌جنس خود و یا افرادی بزرگ‌تر از خود می‌تواند به کار ببرد. شیوه‌ای برای کسب توجه و به هدف رسیدن کودک از این منظر که دیگران را مجبور کند تا یکسری کارهایی را برای او انجام دهند.

 این  روانشناس تأکید کرد: غیر از موردی که گفته شد ما شاهد یک فاصله‌گیری عاطفی هم در بچه‌ها هستیم. اگر اولین شیوه‌ خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و داد و بیدادهای همراه با آن باشد، باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

خشم، انزجار، تنفر، پرخاش، طیف وسیعی از هیجان‌های منفی که می‌تواند برای کودک اتفاق بیافتد برای او عادی می‌شود و به ابعاد مختلف زندگی کودک هم سرایت پیدا می‌کند.

وی در ادامه گفت: خیلی وقت‌ها ما با والدین مخصوصاً والدینی با حالت تکانشی‌تر یا سابقه اختلالات روان‌شناختی یا آستانه تحمل پایین صحبت می‌کنیم، می‌گویند که من در آن لحظه متوجه نشدم که چه اتفاقی افتاده است و بعد از آن هم پشیمان شدم. اما آن آسیبی که تنبیه بدنی حتی برای بار اول در ذهن یک کودک ایجاد کند، می‌تواند تبعات جبران‌ناپذیری را داشته باشد.

 پهلوان‌نشان خاطرنشان کرد: البته خود اختلال‌های روان‌شناختی یا اختلال خاص والدین در این زمینه باید ارزیابی شود، تا در نظر گرفته شود که رفتار کودک چه طرح‌واره‌ای را در ذهن والدین فعال می‌کند که با اشتباه کودک خشم عجیب غریبی در مادر یا پدر فعال می‌شود که به طبع آن رفتار فیزیکی بر روی کودک انجام می گیرد.

اگر اولین شیوه‌ی خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و دادو بیدادهای همراه با آن باشد باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

علت مقابله به مثل کودکان در تنبیه بدنی‌

این روانشناس کودک در پاسخ به سؤالی درباره‌ی این‌که چرا بچه‌ها وقتی مورد تنبیه بدنی قرار می‌گیرند دقیقاً مقابله به مثل می‌کنند و همان رفتار را در مقابل والدین انجام می‌دهند، گفت: در سنین تقریباً 3تا 6 سالگی که کودکان در مرحله دوم روان‌شناختی خود هستند نیروی اراده در حال شکل گرفتن است. این نیروی اراده و آن مقاومت گرایی‌ها و منفی‌گرایی‌هایی که کودکان دارند. باعث نه گفتن‌ آنان می‌شود و در سطح جسمی هم کودک متوجه توانایی بدنی و ماهیچه‌ای خود شده است و می‌خواهند در مقام عمل این توانایی را نشان دهد تا ببیند آیا دقیقاً می‌توانند همان کار را انجام دهد.

پهلوان‌نشان تأکید کرد: به هر حال منبع الهام کودک والدین هستند تصور آن‌ها این است که اگر والد کاری را انجام می‌دهد این کار، درست است. بنابراین او هم امتحان می‌کند تا ببیند آن نتیجه‌ای که والد می‌خواهد از کودک بگیرد کودک هم می‌تواند آن نتیجه را از والد بگیرد؟ به همین خاطر است که می‌گوییم  از آنجایی که بچه‌ها مشاهده کنندگان قوی هستند و تقریبا در 5 تا 6 سال اول زندگی‌شان هم این شخصیت روانی در حال شکل گیری است، اکیدا توصیه می‌شود تا جایی که امکان دارد، گفتگوی همدلانه بدون برانگیختگی احساس شرم و نقص در کودک اتفاق بیافتد تا هیجان کودک به شکل درستی بررسی شود. البته تنبیه اصولی مانند محرومیت، تقویت منفی، جداسازی یا شیوه‌های غیرکلامی با توجه به شرایط سنی و روشی صحیح می‌تواند یکی از روش‌های کارآمد در تربیت کودک باشد.

این  روانشناس در ادامه گفت: مسئله بعدی که به شدت توصیه می‌کنیم این است که خانواده‌ها انتظارات‌شان را از کودکان در سطح متعارف، منطقی و مطلوب متناسب با سن، جنس و ویژگی‌های تحولی کودکان قرار دهند، در کنار آن پیامدهایی‌ که انجام یا عدم انجام آن رفتار، با شکل‌های مختلف به کودک گفته شود.

اصرار کودکان بر درستی اشتباهی که انجام می‌دهند

 پهلوان‌نشان در پاسخ به سوال دیگری درباره‌ مقاومت کودکان و اصرار آن‌ها بر اشتباه نبودن کارشان اظهار کرد: دلایل زیادی باعث می‌شود که کودک اصرار بر درست بودن کار خود داشته باشد. اگر کودک در بازه‌ سنی 3 تا 6 سال باشد این مقاومت و منفی‌گرایی اساسا جزو شاخصه‌های تحولی او است. والدین باید از شیوه‌های دیگر و به شکل غیر مستقیم مانند استفاده از کارتون‌ها، قصه‌ها، نمایش ها و بازی با عروسک‌ها، سعی کنند آن مفهوم را آموزش دهند.

وی ادامه داد: از دلایل دیگری که باعث می‌شود بچه‌ها اشتباهات خود را نپذیرند این است که کودک در فضای ذهنی خود این داده را دارد که من اگر الان به اشتباه خود اقرار کنم کتک می‌خورم چون قبل‌تر از این هم همین موضوع اتفاق افتاده است.

این روانشناس کودک گفت: اساسا والدین در تنبیه‌های خود به دنبال راه‌حل مسئله نیستند بلکه به دنبال آن هستند که آن احساس شرم و نقص در کودک بالا بیاد و به او بقبولانیم که تو مقصر هستی. در صورتی که صورت مسئله اصلی ما باید آن اتفاق باشد. زمانی که کودک دارد به چهره والدین نگاه می‌کند و می‌بیند که این والدین بسیار برافروخته هستند و شاید ابزار خاصی هم در دست داشته باشند. مسلما از پذیرفتن اشتباه خود اجتناب می‌کند. از سوی دیگر در دوره‌ای که کودک استقلال‌ورزی را تجربه می‌کند، آن احساس شرم  برای او آزار دهنده است. بنابراین شاید بهتر باشد در موقعیتی که هم والد عصبانی است و هم کودک پذیرا نیست. شروع به تنبیه کردن یا شکافتن مسئله نکنیم و اجازه دهیم کمی زمان بگذرد تا بار هیجانی فروکش کند.

وی در پایان با تاکید بر اینکه باید والدین تمرکز خود را روی خود اتفاق بگذارند. تصریح کرد: بچه‌ها متمرکز بر حال هستند و آینده‌نگری ندارند. ممکن است کاری را هم به اشتباه انجام بدهند. ولی واقعاً نیت عامدانه‌ای نبوده است. به این دلیل بعضی وقت‌ها کودکان می‌گویند که من نمی‌دانستم که این اتفاق می‌افتد و فقط می‌خواستم تجربه کنم. از این رو ما باید بر روی گفت‌وگوی همدلانه‌ای با کودک تمرکز کنیم و ببینیم که کودک در آن لحظه چگونه فکر می‌کرده و چه احساسی را داشته و چه هیجانی را تجربه کرده است.

انتهای پیام